KİTAPLARA KAÇANLAR

“Her ömrün sonunda bir feryat gördüm" Aşık Veysel Her şey yolunda gidiyor sanılırken küçük bir ağrıyla düşüyor maskeler. Tam tepeye çıktım derken tepetaklak düşüvermek. Ziyan edilmiş bir ömür. İvan İlyiç’in hayatının özeti bu.  Ne okuyayım diye soranlara ilk tavsiye ettiğim kitaplardan biridir, "İvan İlyiç'in Ölümü". Tolstoy tarafından 1886 yılında yazılmış olan bu eserin, içerdiği psikolojik ve sosyal tahlillerle günümüz insanına da söyleyecek çok sözü var şüphesiz.   Kitabı elimize alır almaz, ilk sayfada şok edici bir sonla karşılaşıyoruz:  Piort İvanoviç, gazeteyi gözden geçirirken; “Baylar,” dedi. “İvan İlyiç ölmüş. ” (1) "Bu ölüm herkeste, görevlerde yapılması ihtimali olan değişikliklerle ilgili düşüncelerin yanı sıra, yakın bir dostun ölümünü duyan herkesin hissettiği gibi, ölenin kendisi değilde başkası olması sevincini uyandırmıştı. ” (2) İvan İlyiç’in sözde yakın dostları olan meslektaşlarında ölüm haberinin ilk etkisi, iş yerindeki

"Bazen hayatta hiç tanımadığımız kimselerle öyle karşılaşmalar olur ki, kendileriyle daha bir kelime konuşmadan, adeta birdenbire, ilk bakışta onlarla ilgilenmeye başlarız." Marmeladov ve Raskolnikov karşılaştıkları meyhanede birbirleri üzerinde böyle bir etki bırakırlar. Marmeladov; "Muhterem efendim, (...) fukaralık ayıp değil; bunu bilirim. Sarhoşluğun da bir fazilet olmadığını daha iyi bilirim. Ama sefalet, muhterem efendim, sefalet ayıptır. Fukaralıkta, yaradılışınızın soylu duygularını henüz koruyabilirsiniz! Sefalette ise, bunu hiç kimse, hiçbir zaman yapamamıştır. Sefalete düşmüş bir kimseyi toplumun dışına atmak için sopayla kovmazlar da, süpürgeyle süpürürler; bu, onu daha çok alçaltmak içindir," diyerek derin bir sohbete başlarlar. Dürüst ve çalışkan bir memurken, uğradığı haksızlıklar nedeniyle işten atıldığını, bunu hazmedemediğini, ailesini geçindiremez olunca kendisini içkinin kucağında bulduğunu anlatır Marmeladov, Raskolnikov’a.  "H